JE EX TERUGWINNEN MOEILIJK? 
Je bent in de categorie:        Relatieproblemen    

Volg mij ook op:

ABONNEER Je OP MIJN PODCASTS (klik op de groene balk)

Na een verbroken relatie volgt een periode van verwerking en als we alles weer op een rijtje hebben staan, gaan we weer volop het leven in. Als we dan weer eens speciaal iemand tegenkomen die veel in ons losmaakt, beginnen we voorzichtig weer te denken aan een nieuwe relatie.

Als zowel jij als je nieuwe partner geen kinderen hebben, ben je vrij om de relatie in te vullen zoals jullie dat willen. Als er echter (stief)kinderen in het spel zijn, dan ligt het veelal allemaal wat gevoeliger en relatieproblemen door een stiefkind is het laatste wat je wilt.

Kinderen en stiefkinderen

Zowel de eigen kinderen als stiefkinderen kunnen problemen hebben met de nieuwe partner van hun ouders. Veel hangt af van de leeftijd van de kinderen, de hele kleintjes hebben vaak nog niet in de gaten wat er speelt en zien enkel een nieuwe oom of tante de familiekring binnen komen. Als de (stief)kinderen wat groter zijn, ligt het allemaal wat gevoeliger.

Logisch, want er komt voor hen zomaar ineens een nieuw persoon binnen die de aandacht van de ouder opeist. Dat pappa of mamma de partner leuk vindt, wil natuurlijk niet zeggen dat de kinderen evenzo gecharmeerd zijn van hun stiefvader- of moeder. Een moeilijke situatie, welke kan uitgroeien tot relatieproblemen vanwege je stiefkind.

Als het niet ‘klikt’

Relatieproblemen door een stiefkind komen vaker voor dan je zou denken. Als het niet echt lekker klikt tussen stiefouders en kinderen, is dat vaak de reden dat de nieuwe relatie wordt beƫindigd en dat is jammer.

Voordat een nieuwe partner in het gezin geĆÆntroduceerd wordt, moet je heel zeker van je zaak zijn. Beiden dienen er voor meer dan 100% van overtuigd te zijn van hun gevoelens voor de ander, want de kinderen kunnen de relatie heftig ‘onder vuur’ leggen.

Kinderen zijn slim en weten heel erg goed op de gevoelens van hun pappa of mamma in te spelen. Bereidt je er allebei op voor.

Relatieproblemen in relatie met stiefkinderen ontstaan ook vaak, doordat de ouders (te) veel haast hebben om een nieuwe gezinssituatie te creƫren.

Hoe kan je hiermee omgaan?

Het beste is je in de schoenen van de kinderen te verplaatsen en proberen de situatie vanuit hun standpunt te zien. Kinderen hebben eerst een scheiding van hun ouders voor hun kiezen gekregen.

Ze hebben aan een nieuwe gezinssituatie moeten wennen. Een van de ouders maakt geen deel meer uit van het gezinsleven en de kinderen hebben dat te accepteren, of ze willen of niet. Dat is moeilijk en niet alleen voor een kind.

Als er dan een ander persoon het gezinsleven binnenstapt, maakt het de situatie voor het kind natuurlijk niet gemakkelijker. Door de situatie vanuit hun standpunt te blijven zien, kan je misschien begrip opbrengen voor hun manier van reageren op jou aanwezigheid.

Op deze pagina kan je veel lezen over relatieproblemen en hoe je deze het hoofd kan bieden. Relatieproblemen door stiefkinderen hoeven niet het einde van een relatie te betekenen. Misschien vindt je hier tips die specifiek op jou situatie van toepassing zijn.

ABONNEER Je OP MIJN PODCASTS (klik op de groene balk)

De datingsite van 2023 die perfect past bij jou

Regelmatig doen wij vergelijkend onderzoek naar de beste datingsites

Mijn naam is Marjolein. Veel mensen kennen mij onder mijn auteursnaam Michelle van den Berghe. Sinds 1997 begeleid ik als gediplomeerd relatietherapeute mensen bij liefdesverdriet en/of het terugwinnen van hun ex. Sinds 2020 ben ik gecertificeerd NLP-  Hypnotherapeut en kan ik met deze kennis krachtige veranderingen teweeg brengen bij mijn cliĆ«nten. De hulpvragen waar ik mee te maken krijg zijn heel divers. Daar waar sommigen het liefst hun ex willen vergeten willen anderen het liefst hun relatie herstellen. Wil je je ex terugwinnen, je liefdesverdriet verwerken, afrekenen met onzekerheid en sterker worden op persoonlijk vlak? Ik help je er met alle liefde bij en geef je de beste tools om te breken met oude patronen en grote veranderingen in jezelf geboren te laten worden! Je kunt op deze pagina meer lezen over mij

Laat een reactie achter
(reacties worden al dan niet goedgekeurd)

Je email wordt niet gepubliceerd. Vul hieronder je reactie en gegevens in

  1. Beste Marjolein,

    Ben al 13 jaar samen met mijn vriendin en haar 2 kids (nu 14 en 16). Zelf geen kinderen.
    Het ging jaren goed maar sinds zij naar de middelbare school gaan wordt t steeds minder tussen ons (kids, vriendin en ik)
    Ik ben snel boos op vooral de oudste daardoor krijg ik ook ruzie met de moeder want ik vind dat zij teveel accepteert vd kids.
    Weet jij dit op te lossen door een therapie of ??

    1. Beste Frank,

      Dank je wel voor je bericht! Het is inderdaad zo dat als je te maken hebt met pubers je relatie ongelooflijk onder druk kan komen te staan.
      Ik kan je adviseren om samen een opvoedcursus te volgen en je te verdiepen in het puberbrein. Er gebeurt zo ongelooflijk veel op die leeftijd!
      Stel duidelijke grenzen, betrek de kinderen bij beslissingen zodat zij zich ook erkend voelen.
      Het gaat er niet om wie er gelijk heeft, maar dat jullie allemaal winnaars zijn. Er mogen geen verliezers in het spel zijn.
      Spreek dat af met elkaar. Jij kan natuurlijk van alles iets vinden, maar zij zal zich aangevallen voelen als jij zegt dat zij iets niet goed doet.
      Ouderbegeleiding, opvoedcursussen, er is genoeg aanbod. Ga eens op zoek en kies samen een geschikte cursus!
      Hartelijke groet,
      Marjolein

  2. Goedemorgen,
    Ik zit met een heel groot probleem en zien op dit moment geen uitweg meer. Ik heb een gezin met vier kinderen (6, 8, 11 en 13 jaar (laatste dochter uit andere relatie). Ik heb met mijn huidige man al 13 jaar een relatie kennen elkaar al dat mijn dochter een half jaar was. Met mijn ex heb ik heel veel problemen gehad en ook mijn huidige man met hem. Nu is het volgende aan de hand: mijn dochter heeft een super slechte verstandhouding met de stiefvader en maken constant ruzie. Aan tafel ergert zij zich overal aan, hij wordt dan boos, gaan een discussie aan en dan krijg ik de schuld overal van. De andere kinderen lijden hier ook onder en trekken helemaal naar mij toe. Ik kan dan zo boos worden dat er grote ruzies in huis komen dat zij dominant aanwezig is . Zij mogen niets aan tafel van hem. Als hij uit zijn werk komt, moet her rustig zijn aan tafel liefst niet praten. Ik accepteer dit niet en weet het gewoon niet. Als het zo blijft stop ik met dit huwelijk. Heb je een oplossing voor mij?

    1. Beste Nienke, jazeker! het gaat vooral hier om het verlangen ‘gehoord te worden’. Ga op zoek naar de gemeenschappelijke deler: ‘wat willen met met z’n allen WEL’ (je gaat dus niet kijken naar wat niet goed gaat) en zoek van daaruit verbinding. Hij heeft kennelijk een bepaalde behoefte waarin hij gehoord wil worden. Zo lang hij dat niet krijgt gaat hij in verzet, en voor je dochter geldt precies hetzelfde. Ook zij wil gehoord worden. Het gaat dus om de vraag: ‘hoe kunnen wij ervoor zorgen dat iedereen zich gerespecteerd en gehoord voelt’. Je kunt hierover samen afspraken maken, ga dan uit van de vraag ‘waar wil een ieder de focus op leggen? op verbinding of vervreemding? Je kunt natuurlijk ook naar therapie, bijv. een systeemtherapeut. Bespreek dat eens met je huisarts. Sterkte Nienke! Liefs, Marjolein

  3. Lieve Marjolein, Sinds een half jaar heb ik een relatie met een man met 3 kinderen. Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen van een ander wil. Tussen ons is het heel erg fijn, maar met het feit dat hij 3 kinderen heeft heb ik veel moeite. Hij wil zo snel mogelijk weer een “normaal” gezinnetje vormen. Ik wil het vooral rustig aan doen en vind vooral de relatie met hem belangrijk. Al na 1 maand werd ik min of meer “gedwongen” aan de kinderen voorgesteld terwijl ik juist het eerste half jaar geen kinderen hierbij wilde betrekken. Met het meisje blijk ik het goed te kunnen vinden, zij had zo mijn eigen dochter kunnen zijn. De 2 jongens vind ik absoluut niet leuk. Zij hebben het karakter van hun moeder en dat botst met mij. Ze hebben heel veel “politieagent” sturing nodig en ze zijn veel te druk voor mij. Ze zijn wel lief voor mij en ze vinden het leuk als ik er ben, maar het kost mij veel te veel energie. Het zuigt me helemaal leeg. Ik ben niet de enige, want hun zusje en mijn vriend hebben ook moeite met de 2 jongens. Ik merk dat ik voor geen goud met deze 2 jongens onder 1 dak zou willen wonen. Ik zou daar doodongelukkig van worden. Als mijn vriend de kinderen heeft (de helft van de tijd) en ik ben daar ook, dan draait het alleen maar om de kinderen en ik heb het idee dat ik dan totaal geen contact met hem heb. Maar ik kom niet bij hem om “kinderen van een ander” te vermaken of bij te sturen, ik kom voor hem. Als ik alleen met mijn vriend ben, hebben we het ontzettend fijn en ik wil dat niet opgeven. Hij wil juist graag met het gezinnetje zijn. Dat is voor hem het allerbelangrijkste. Maar dit zal voor mij nooit als een gezinnetje voelen. Hoe kan ik het beste omgaan met deze padstelling?

    1. Beste Berta, wel als je kiest voor een man met kinderen dan betekent dat dat je de consequenties daarvan zal moeten aanvaarden. Kun je er niet mee omgaan? dan zit er niets anders op om een knoop door te hakken: of je gaat je inzetten dat het wel werkt en je zoekt er de nodige hulp bij, of je stopt die relatie. Er is geen tussenweg helaas Berta. Sterkte hiermee! Liefs, Marjolein

  4. Hallo Marjolein.

    Sinds een paar maanden heb ik een hele fijne en lieve man leren kennen.

    Hij is super voor mij en voor mijn puberdochter van 13 en ook zij vindt hem lief en aardig.
    Ik heb 2 meiden van 13 en 28 uit het huwelijk met mijn ex man en hij heeft een dochter van 23 en een zoon van 26.
    Mijn oudste is getrouwd en is zelfstandig, heeft een druk leven met werk en verbouwen van hun huis en mij jongste woont doordeweeks bij mij.
    In het weekend is zij vaak bij haar vader en zodoende ben ik eerst een weekend bij hem geweest.
    Zijn dochter woont in haar eigen huis ook maar nu komt “t!

    Mijn vriend zijn zoon is ernstig ziek en waarschijnlijk duurt t niet lang meer.
    Ik mag zijn zoon en hij mag mij ook voor de korte tijd dat we elkaar kennen.

    Mijn vriend heeft een groot huis waarin 2 wooneenheden zijn gecreeerd.
    Zijn zoon woont naast hem met zijn vriendin van 19 en ze hebben alle luxe die jonge mensen kunnen wensen op die leeftijd.
    Mooie woonplek, mooie meubels en zijn vader koopt alles voor hem.

    Waarschijnlijk zijn zij gewend om onaangekondigd bij elkaar over de vloer te komen, maar dit gebeurt ook wanneer ik er ben.

    Hij belt niet aan en zegt niets, maar loopt zo door.
    Wanneer ik dan uir de badkamer kom in mijn slip, sta ik ineens oog in oog met de jongen en dat vind ik niet fijn!
    Er is ook nog een deur in de hal waardoor hij ook wel eens doorheen komt vanuit de bovenverdieping, ik heb dus geen prive en daar ben ik erg op gesteld.
    Ik kan mij voorstellen dat mijn vriend het moeilijk vindt om hier iets van te zeggen omdat het waarschijnlijk altijd zo ging. ( hij zegt dat het nooit gebeurt?) en omdat zijn zoon zo ziek is.
    Ik heb er met mijn vriend over gepraat en hij zegt dat wanneer wij samen wonen dit niet meer zal gebeuren.
    Ik wil liever echter meteen duidelijkheid, want anders blijf ik liever gewoon thuis.
    Tevens hab ik ok mijn vriend zijn dochter 1 keer ontmoet vluchtig en later vertelde mijn vriend dat ze hem had gezegd dat hij wel knappere vriendinnen heeft gehad?
    Ik ben een 48 en wordt vaak stukken jonger geschat, ben zelf niet ontevreden en hoor/ merk vaak dat ik er goed uitzie.
    Er is altijd wel iemand knapper dan een ander en smaken verschillen, maar ik vond dit een beetje een vreemde opmerking.
    Ik heb eerder een prille relaie gehad met een welvarend man met 2 dochters en zij eisten dat hun vader het uit zou maken, omdat ze bang waren de erfenis kwijt te zullen raken en hadden veel commentaar op mijn uiterlijk.

    Wat kan ik hier allemaal aan en mee doen Marjolein? Ik ben echt dol op deze man want hij is superlief, behulpzaam en ik wil hem eigenlijk niet kwijt, maar ik wil ook geen ellende veroorzaken en ondergaan.
    Liefs, Didi

    1. Beste Didy, je zult je in de allereerste plaats moeten realiseren dat het hebben van een samengesteld gezin een hele bijzondere maar zeker ook complexe situatie is die je niet kunt vergelijken met een kerngezi waarbij de rollen duidelijk zijn. Je hebt te maken met de relatie die je hebt met je vriend, zijn relatie met zijn kinderen, zijn relatie met de moeder van zijn kinderen, jouw relatie met zijn kinderen, de relatie van jouw kinderen met zijn kinderen, zijn relatie met jouw kinderen, en noem maar op. Daarbij is het echt heel belangrijk dat jullie samen duidelijke afspraken maken over wie de leiding neemt over wat en welke relatie. Hij heeft het voor het zeggen wat zijn zoon betreft, maar als die zoon zelf volwassen is zal hij als vader weinig in hebben te brengen. Hij kan enkel en alleen zeggen tegen zijn zoon zich aan de regels te houden zodra hij in zijn huis is. Bespreek dit met hem, en maak duidelijk naar elkaar wat je van elkaar kunt verwachten en wat niet. Verder zou ik me totaal niet druk maken over wat anderen zeggen over jouw uiterlijk. Veel sterkte met alles! Warme groet, Marjolein

  5. Beste Marjolein,
    Ik en mijn partner zijn al 16 jaar bij elkaar, hebben samen een dochter (7)
    En ieder van ons heeft 2 ( volwassen kinderen uit vorige huwelijk)
    We kennen elkaar al langer en onze kinderen hebben bij elkaar ook op school gezeten tot ze naar andere kant van het land verhuisde.
    We hebben in der loop der jaren de nodige meegemaakt maar we hebben toch iedere keer overwonnen…
    Sinds kort is het iets nieuws, iets wat mij volledig uit evenwicht heeft gebracht en waar ik ontzettend veel verdriet aan heb, ik zal in het kort en bondig omschrijven:
    Rondom het Pasen is het whatsapp kontakt geweest tussen mij en een van mijn stiefdochters, het begon onschuldig van mijn kant om te vragen om meer kontakt als ze niet bij ons was, omdat ze komt 1 A 2 keer per maand ( en voor de rest is er verder geen kontakt of ben ik die hene die deze opzoekt)
    Dat gaf haar ws aanleiding om maar alle verwijten die er maar konden zijn richting mij te schrijven… heel gemeen en onredelijk..
    dit geeft mij heel boos maar ook heel erg verdrietig gemaakt…
    Het heeft mij ook doen beseffen hoe weinig ik voor hun betekend.
    Ik heb beseft dat ik al die jaren mijzelf heb weggecijferd en mijzelf en mijn eigen kinderen veel te kort heb gedaan omdat ik bezig was om 1 gezin te zijn en volledig continue rekening te houden met hun.
    Ik hou van mijn man die nu tussenstaat en een leven met mij wil maar zijn dochters wil ook niet verliezen, ik heb met hem te doen want ze hebben hem ook zo veel pijn en verdriet gedaan!
    Nu wat tijd verstreken is merk ik dat mijn verdriet minder wordt maar ik kan mij niet voorstellen dat ik ooit nog met hun aan 1 tafel kan zitten en samen een kerst of verjaardag kan vieren. Er is te veel gezegd, te veel wonden gemaakt…
    Misschien is dat hard om te zeggen maar ik wil ze niet in mijn leven, mijn man heeft contact met ze en dat vind ik prima!
    Maar ik ben wel bang dat ze ooit van hem zullen vragen om te gaan kiezen en dat wil ik hem niet aandoen, ik weet dan dat ik zou moeten vertrekken maar ergens het idee maakt mij woest want we hebben samen een dochter en voor haar en mijn man wil ik vechten!
    Hoe kan ik hiermee omgaan!?

    1. Beste Joliese, spijtig genoeg lees ik je reactie al een aantal weken nadat je deze hebt geplaatst. In verband met mijn reis/vakantieperiode heb ik helaas niet eerder kunnen reageren, al had ik dat natuurlijk graag gewild. Jouw situatie is zeker niet uniek. Het samenleven met een partner die al kinderen heeft heeft nogal wat voeten in de aarde, maar je kansen tot succes worden aanzienlijk groter als je eenmaal weet/hebt geleerd ermee om te gaan. Ik begrijp dat de uitspraken van zijn dochter je verdriet heeft gedaan. Door dat verdriet, jouw woede kon je hoogstwaarschijnlijk al niet eens meer horen wat ze verder zei. Is het niet zo dat je direct al op slot zat? Maar bekijk het eens zo: vraag op zo’n moment eens aan haar ‘goh, het verbaast me zo erg dat ik nog nooit eerder in had gezien dat je dit je zo in de weg stond. Wat vreselijk jammer dat we daar niet op een eerder moment op een open en eerlijke manier over hebben gesproken samen. Ik heb kennelijk iets gedaan wat maakte dat je je niet aan mij kon toevertrouwen. Ik deed dus iets waardoor ik je wegjoeg in plaats van dat we bezig waren een band op te bouwen, want dat is altijd mijn doel geweest. Kunnen we hier op een ander moment eens rustig over praten want ik wil graag naar je luisteren”. Kortom, als je ervoor zorgt dat zij het gevoel heeft dat je werkelijk naar haar wil luisteren (haar beleving is nu eenmaal anders dan die van jou) in plaats van dat je je focust op alles wat ze je verwijt (hoe terecht misschien ook), dan zul je zien dat het deuren opent. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens je heel veel sterkte met alles! Lieve groet, Marjolein

  6. Beste Marjolein,

    Sinds 2 jaar heb ik een relatie met mijn huidige vriendin. Een half jaar geleden hebben we samen een huis gekocht. (Acheraf veel te snel) Ik heb ook 2 kinderen van 5 en 7 jaar uit een eerder huwelijk. Nu blijkt dat mijn vriendin de kinderen ineens toch heel moeilijk kan accepteren waardoor onze relatie onder druk komt te staan. Zelf denk ik dat de oplossing zou zijn, dat zei de kinderen uiteindelijk toch accepteert. Maar de grote vraag is hoe? heb jij hier tips voor. Wij komen er niet meer uit. En als deze situatie zo blijft zal ik voor mijn kinderen kiezen.

    Groeten Tom

    1. Beste Tom, had ik je niet al geantwoord? Maar in ieder geval, ja, het is een probleem dat veel voorkomt. Het is belangrijk dat je op 1 lijn zit met elkaar qua opvoeding, kernwaarden, noem maar op. Jullie zullen hierover samen een goed gesprek moeten voeren en kijken wat kun je laten en wat is echt nodig. Om de kinderen te accepteren is het nodig dat jij eerst met de kinderen praat en onderzoekt wat hun onderliggende angst is t.a.v. je vriendin. Ze zien haar denk ik als een plaatsvervangster van hun moeder. Vervolgens voeren jullie met de kinderen samen een open en eerlijk gesprek waarbij je je kwetsbaarheid durft te tonen. Veel sterkte met de situatie en ik hoop dat zij een weg vindt met die kids van je! Veel liefs, Marjolein

  7. beste iedereen al jaren zorg ik voor mijn stiefzoon die volgen testen een emotie stoornis heeft. dat is niet makkelijk maar tot nu toe gelukt. hij is nu immers 19 en een graag geziend persoon buiten ons gezin. ik en stiefzoon schelen maar 15 jaar toen ik 20 was heb ik mijn leven voor hem ingedeeld. dus niet studeren enz. nu ben ik al jaren met hem aan het modderen (vroeger konden we heel goed samen tot zijn 11de
    ) hij doet niet zijn best op school en zegt dit komt door dat zijn biologische moeder hem niet wil. nu ben ik zelf op een punt gekomen dat ik het niet meer volhou. ik ben om de week een alleenstaande moeder omdat mijn man in de logestiek werkt. en heb de zorg van 2 kinderen van ons samen en een hond. de oudste heeft nooit iets te kort gekomen. ook al was hij nooit vriendelijk of aardig tegen ons. nu vind ik dat hij al jaren moet werken net als al zijn vrienden dat doen. en dat hij uit zichzelf ook eens voor zijn vader kan zorgen zoals koken of eens een was draaien. dit doet hij niet. en ligt hele dagen in bed. ik ben er zo klaar mee dat hij maar zegt komt door mijn moeder of komt door de drukte in huis. dat ik heb gezegd ik ga weg. ik voel me opgefokt en opgejaagt door hem. en heb al jaren het gevoel dat hij helemaal niet van ons houd. vader of broer of zus. dat hij niet van mij houd maakt me niet uit. maar ik vind dat je voor je familie kan zorgen als je bijna net zo oud bent als dat ik toen die tijd was. zijn vader irriteerd zich ook al jaren aan hem en vraagt hem liever niet mee met uitjes met ons gezin. heeft toch geen zin wand hij doet toch niet aardig. maar zijn vader wil hem ook niet het huis uit zetten hoe irritant hij ook is. dus ik heb besloten om weg te gaan totdat en eventueel een lat relatie aan te gaan. wand hij gebruikt onze emoties en daar kan ik niet meer tegen.

    1. Geen gemakkelijke situatie Barbara. Misschien eens gaan praten met de huisarts of maatschappelijk werk hoe je dit gezinsprobleem met een stiefkind kunt oplossen. Je doet er goed aan om je grenzen aan te geven in ieder geval. Je man en jij zouden hier op 1 lijn moeten staan, dat is heel belangrijk met zo’n kind die geen rekening houdt met de rest van het gezin. Je stiefzoon moet hulp krijgen om zijn emotionele problemen vanwege de afwijzing door zijn biologische moeder te verwerken. Daar zijn professionals voor. Sterkte met alles! Liefs, Marjolein

  8. Ik heb ca. 9 jaar een relatie, waarvan zijn dochter (inmiddels 34 jaar) meer dan verliefd () is op haar vader. Hij staat op een standbeeld. Ze houdt meer van hem dan van haar partner, met wie ze 2 kinderen heeft. (Heeft ze een keer aan haar vader gezegd) Ze wonen in dezelfde plaats. Ik ben eerst ben hem ingetrokken (Haar ouderlijk huis) maar werd volkomen genegeerd door,haar. Uiteindelijk ben ik teruggegaan naar mijn eigen woonplaats en heb nu een lat-relatie. Hij houdt haar steeds de hand boven het hoofd “ze heeft een scheiding van haar ouders moeten verwerken” etc. (Mijn kinderen trouwens ook…) enfin, ik krijg dan steeds te horen dat ik het niet begrijp….
    Ze heeft een ontzettend sterk karakter (ik niet) en dat geeft mij veel psychische problemen. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om dat nare gevoel bij mij zelf weg te krijgen.
    Ik overweeg de relatie te beƫindigen.

    1. Beste Tine, ik begrijp het probleem. Het is een veelvoorkomende kwestie in een samengesteld gezin. Hoogstwaarschijnlijk heeft het met je eigen onzekerheid te maken, en wellicht ook dat je de machtstrijd aangaat met zijn dochter. Of…je bent niet assertief genoeg, geeft geen duidelijke grenzen aan, op een juiste manier wel te verstaan waardoor je je in een hoek laat jagen. Zorg dat er tussen jouw en haar eerst meer begrip komt, stel jezelf voor haar open, praat vervolgens met jullie drietjes. Sterkte en liefs, Marjolein

  9. Hoi,

    Ik heb een groot probleem met mijn oudste stiefdochter van 12! Altijd was onze band goed maar sinds een jaar gaat het slecht, ik ben zwanger geworden van een prachtig plaatje en sinds dien is het loos. Ze liegt en bedriegt alles bij elkaar om papa en mij tegen elkaar op te zetten en het lukt haar ook nog! Want papa laat alles toe (alleen bij en van haar) we hebben nog 4 kinderen 2 van mij uit mijn vorige huwelijk 1 van ons samen en die van 12 dan. En de andere vier merken het ook en lijden er ook onder. Maar de oudste komt altijd overal mee weg en liegt overal om. Ik trek het niet meer en weer mij geen raad meer. Mijn man moet zijn oogkleppen af doen en dit niet meer accepteren! Ze is ondankbaar en maakt haar eigen regels en probeert het nu zo te spelen door te dreigen dat ze nooit meer wilt komen in de weekenden omdat ze zegt dat ik haar niet mag! Terwijl ik altijd alles
    Voor haar heb gedaan en nog doe.

    Wat moet ik nou doen? Ik wil zo geen relatie meer voortzetten

    Liefs
    Patricia

    1. Beste Patricia, jouw situatie is een klassiek voorbeeld van situaties die vaak voorkomen. Bedenk dat ze in de pubertijd zit en haar negatieve onnaceptabele gedrag voortkomt uit onzekerheid. Ze wil graag bevestiging dat haar vader van haar houdt, dat ze heel belangrijk voor hem is, zeker nu je zwanger van hem bent.Daar ligt zeker een taak voor haar vader om haar die bevestiging te geven. Keer op keer weer. In plaats van tegen je man te zeggen “zet je oogkleppen af” zeg liever “hoe kunnen wij er samen voor zorgen dat ze zich geliefd voelt, en ze niet bang hoeft te zijn dat ze niet belangrijk meer voor je is”. Vergeet niet dat ze ook nog eens in de pubertijd zit en dat jullie liefde voor elkaar enorm belangrijk is als rolmodel. Ze heeft namelijk al heel veel vertrouwen in de liefde verloren omdat haar vader haar moeder verliet. Kom je hier niet mee verder, zoek dan hulp via de huisarts. Die weet de weg wel voor je naar een opvoedkundig bureau. Veel sterkte! Liefs, Marjolein

      1. Beste,

        Ik heb een gelijkaardig probleem alleen is de jongedame 18 en ben ik niet zwanger.
        De papa en de mama zijn al 12 jaar uit elkaar, er zat een relatie vn 10jaar tussen de scheiding met de mama zn die van ons nu.
        In het begin ging het fantastisch goed, mijn stiefdochter voelde zich eindelijk gezien en geliefd, (want zij voelde zich namelijk tekortgedaan tov haar oudere zus door haar papa)
        Ik heb ervoor gezorgd dat hun band beter werd.
        En dan enkele maanden geleden veranderde haar gedrag naar wat hierboven omschreven staat.
        De papa ziet het wel maar weet zich geen raad en is blij dat hij nu eindelijk wel een betere band heeft.
        Maar hoe gedraag je je, ik heb een gezprek geprobeerd, maar zij reageerde heel kil en ontkennend en erna heel boos terwijl ik zat te snikken dat ik de situatie graag weer wil verbeteren.
        Ik probeerde ook een bericht waarin ik de deur wagenwijd heb opengezet, me zelfs heb geƫxcuseerd als ik het mss niet goed aanpak.
        Maar ook daar bleef haar deur dicht.
        Ze blijft me negeren en in driehoeksgesprekkzn aanvallen.
        Wat doe je hiermee?

        1. Heel vervelend maar ik raad je aan om niet koste wat het kost haar aandacht te krijgen. Neem afstand en zeg haar dat ze redenen genoeg zal hebben om dat gedrag te vertonen. Wacht rustig af, dus niet snikken, excuses aanbieden (heb je al gedaan dus hoef niet nogmaals). Wanneer ze je aanvalt, blijf begripvol. Hoe meer jij laat zien dat het je raakt, hoe meer zij weet ‘ah mijn acties hebben dus effect!’. Loslaten en rustig blijven! Sterkte!
          Hartelijke groet,
          Marjolein

  10. Hallo..
    ik zit met een probleem nu dat mijn ouders mijn vriendins kind niet echt geweldig vinden om het zo te zeggen.. mijn vriendin heeft in vorige relatie ook al te horen gekregen dat haar ex familie haar kind ook moeilijk konden accepteren.. wat kan ik hier aan doen??

    1. Beste Mike, gaat het om een opvoedingsprobleem die zij met dat kind heeft? Ik adviseer je het eens te bespreken met de huisarts die je wellicht weer kan doorverwijzen naar maatschappelijk werk of een opvoedingsdeskundige. Dan wordt haar kind vast meer hanteerbaar, want daar zit toch de kern van het probleem? Hartelijke groet, Marjolein

  11. Beste Marjolein, na wat surfen over hoe we onze problemen met de kinderen kunnen oplossen kwam ik terecht op jouw site en wat blijkt ik ben helemaal niet alleen. Mijn vriend en ik zijn meer dan drie jaar samen en sinds kort woon ik met mijn zoon terug apart omdat zijn kinderen (14 en 16 jaar) niet meer kwamen zolang wij er woonden. Tot op heden weet ik nog altijd niet wat er juist gebeurd is en willen ze hoegenaamd geen contact met mij. Mijn vriend wil zijn kinderen niet kwijt en zegt dat hij praat met hen maar zelf geloof ik daar weinig van. Het legt een enorme druk op onze relatie en emotioneel is dit voor mij ondraagbaar bijna omdat ik terug samen dingen wil doen. Mijn vriend en ik zien elkaar nog alleen als hij zijn kinderen niet heeft maar dat is bijna onmogelijk vol te houden. Hij praat over mij en dan zegt dan krijgt hij onmiddellijk de commentaar van als zij naar hier komt ben ik weg. Hoe lossen we dit op? Ik zou zo graag eens rond de tafel gaan zitten en dit uitpraten maar zij weigeren en mijn vriend wil geen ruzie met zijn kinderen. Tijd zegt hij altijd en geduld. Ik ben echt radeloos.

    1. Beste Sofie, in een notendop: bedenk dat zijn kinderen in een zeer gevoelige fase zaten toen jullie een relatie kregen (ze waren toen 11 en 13). Ze vrezen dat ze hun vaders liefde met jou moeten delen of dat hun vader meer interesse voor jou krijgt dan voor hun. Vader zou eerst eens met hun moeten praten over het thema “liefde (in alle vormen), verliefdheid, relaties etc” en dat in algemene termen. Jij zou hun een brief kunnen schrijven dat je geen enkele intentie hebt om hen te verdrijven of de plaats van hun moeder in te nemen. En ja dit kost nu eenmaal tijd en geduld. Ga geen strijd aan noch met hem, noch met de kinderen, maar laat hem wel merken dat ook jouw leven verder gaat als je dit niet langer wil accepteren. Veel sterkte en liefs, Marjolein

  12. Hallo, ik was een hele tijd alleen en heb zelf een zoontje van 5, sinds kort ben ik in kennis met een man, we doen zeer voorzichtjes aan. Mijn zoon had hem al een aantal keer gezien en is er helmaal verzot op. Mijn partner komt uit een scheiding met 2 jongens van 14. Ze hebben mij nog nooit gezien. Alles liep perfect tussen ons, tot voor kort vertelde hij aan zijn kids dat hij iemand anders had, dat viel niet in de smaak bij hen.. Tot op vandaag dreigen ze zelf om weg te lopen van huis als hij bij me blijft… Zo een reactie terwijl er nog geen kennis is gemaakt.. Mijn leven staat op zn kop.. Moet dit dan echt de relatie beeindigen? Help alle tips welkom

    1. Nee dat hoeft niet, een open en eerlijk gesprek met de kinderen is nodig. Het beste zou zijn geweest als je eerst kennis had gemaakt met de kinderen, de relatie langzaam opbouwen en hij het daarna samen met jou aan de kinderen had verteld. Dat zegt niet dat het nu bekeken is en dat er geen kansen meer zijn. Vertel de kinderen dat je snapt dat ze geschokt zijn, dat je niet de plaats van hun moeder wil innemen en dat ook nooit zal doen, en dat jouw komst ook niet betekent dat vader minder van hen zal houden. Vertel ook je eigen verhaal, hoe het is gegaan met jouw scheiding en dat je alleen kwam te staan met je kindje. Dus trek de stoute schoenen aan en geef de kinderen echt het gevoel dat ze er toe doen! Hartelijke groet, Marjolein

  13. Hallo Marjolein, ik heb al 5 jaar een relatie met een hele lieve man. Zelf heb ik 2 kinderen en heb met mijn ex een goede verstandishouding. Co-ouderschap loopt goed. Mijn partner heeft 3 zoons die autistisch zijn.
    Moeder van de kinderen heeft borderline. Met haar volt niet mee te communiceren en zet onze relatie erg onder druk waar ik niet meer tegen kan. Ook de 2 jongste kinderen kan ik niet mee omgaan. Het is erg moeilijk maar heb de knoop door gehakt en de relatie beƫindigd.

  14. Beste,

    In 2003 verliet ik mijn toenmalige echtgenote om te gaan samenwonen met mijn huidige vrouw, met wie ik huwde in 2005. Zij had 3 kinderen uit haar eerste relatie, ik alleen M, mijn dochter. Sinds enkele jaren stapelen de problemen tussen mijn vrouw en mijn dochter M (haar stiefdochter dus) zich op. Mijn vrouw kan er werkelijk niets meer van verdragen (snakt en snauwt altijd in plaats van er gewoon mee te praten) en soms negeert ze haar compleet. M deel ik met mijn ex, nu al meer dan 12 jaar lang. Er is een week-weekregeling. De 3 kinderen van mijn vrouw uit haar eerste huwelijk hebben co-ouderschap nooit gekend, want sinds de scheiding heeft hun biologische pa alle contact abrupt verbroken. Ik ben dus meer bij hen dan bij M en ze noemen mij ook papa. Ondertussen zijn zij 22, 21 en 18 geworden en de oudste woont al niet meer thuis. De band die ik met hen heb is goed. Ook de band tussen mijn dochter M en mij is goed. De relatie tussen mijn vrouw lijdt wel onder de situatie. Ik voel mij constant scheidsrechter en dat knaagt enorm aan mij. Ik kan mijn vrouw maar niet overtuigen van de goede intenties van mijn dochter. In haar ogen is alles wat M doet verkeerd en erop gericht om mij weer samen te brengen met haar moeder. M beweert ten stelligste dat dat niet zo is, en ik ken haar goed genoeg om daar niet aan te twijfelen. Maar voor geen van de drie partijen is dit leuk. Mijn vrouw en ik hebben ook nog een kind samen, dat nu bijna 10 jaar is. Ook tussen M en ons zoontje gaat alles heel goed, net zoals tussen M en de andere kinderen. Ze zijn elkaar ook al zo lang gewoon en ze zijn deze situatie al zo lang gewoon. Alleen is er nu een negatieve spiraal ontstaan in de relatie tussen mijn dochter M en mijn huidige echtgenote.
    Dit wordt voor mij en ons drie stilaan onhoudbaar. Wat nu?? Ik ben echt ten einde raad.

    1. Beste Christ, In de allereerste plaats raad ik je af om de scheidsrechter rol op je te nemen en dat ook uit te leggen in een gesprek met je vrouw en je dochter M. Het is belangrijk dat jullie een open en eerlijk gesprek voeren met jullie drieƫn waarin je uitlegt dat het zo niet langer kan en dat je graag samen wilt zoeken naar oplossingen. Stop ook met overtuigen. Je dochter zal zelf moeten aantonen dat ze van goede wil is en niet uit is op een scheiding tussen jou en je vrouw (hopelijk is dat dan ook echt zo). Dat je vrouw zoveel moeite met M heeft heeft een reden. Is het angst? zo ja, is die angst terecht? Is er sprake van jaloezie? zo ja, dan komt die jaloezie ook ergens uit voort. Is het omdat je dochter M een liefhebbende vader heeft (jij in dit geval) en haar kinderen niet? Het gaat hier dus niet om brandjes blussen maar om daadwerkelijk de oorzaak aan te pakken. Het kan ook zijn dat het gedrag van je vrouw mbt je dochter getriggerd wordt door ervaringen van je vrouw uit het verleden. Misschien bewust of onbewust legt je vrouw een link tussen je dochter M en haarzelf toen ze jong was? Ik noem maar een aantal sporen van waaruit je kunt zoeken, want ik ken verder de voorgeschiedenis ook niet van je vrouw. Maar weest in ieder geval open en eerlijk met elkaar en pak de oorzaak aan! Veel sterkte verder. Hartelijke groet, Marjolein

  15. Sinds een jaar ben ik ingetrokken bij mijn nieuwe partner samen met mijn zoon van 15 jaar. Mijn partner heeft ook twee zonen waarvan de oudste van 10 jaar bij ons woont.De oudste woont bij ons omdat hij het bij moeder niet goed had en zij de zorg voor beide kinderen niet kon dragen. De oudste heeft gedragsproblemen die het gezin erg beĆÆnvloeden. Met mijn partner heb ik regelmatig ruzie om de opvoeding van zijn zoon. Zelf ben ik erg consequent en stel ik duidelijke grenzen. Mijn partner laat zich enorm manipuleren en chanteren door zijn zoon. Hij doet dan ook alles wat zijn zoon vraagt, zoals drinken pakken als hij dorst heeft terwijl ik vind dat een kind van 10 dat best zelf kan. Het vuile serviesgoed en kleding in zijn eigen kamer word ook niet opgeruimd door hemzelf, dat doet vader. Mijn grootste probleem is nu dat zijn zoon ook geen enkel respect heeft voor iemand behalve voor zichzelf. Afgelopen weekend heeft hij zeer brutaal en respectloos tegen mij gedaan waar de hulpverlener van Jeugdzorg en zijn moeder bij waren. Opdezelfde dag heb ik ontdekt dat hij een dure fles parfum uit onze kast heeft gestolen en toen ik hem hiermee confronteerde loog hij glashard in mijn gezicht en bleef volhouden dat hij het niet had gedaan. terwijl de fles in zijn schooltas zat. Omdat dit nu al de 4e keer was dat hij iets steelde vond ik dat er nu een consequentie op moest staan. Zelf ben ik gestopt met werken op verzoek van mijn partner zodat ik fulltime voor zijn zoon kan zorgen. Zelf vind ik dat ik dan ook wel respect verdien van hun beide. Mijn partner vond het ook niet door de beugel kunnen allemaal en zou met hem gaan praten. Op het moment dat mijn partner met zijn zoon ging praten begon zijn zoon te huilen en zeggen dat hij bij zijn moeder wil gaan wonen. Omdat hij dit deed (wat hij overigens altijd doet als hij ergens op word gewezen) is mijn partner van slag met als gevolg dat er geen consequentie staat op zijn gedrag. Hij heeft overigens nog geen 1 keer straf gehad voor iets wat hij niet mocht doen zolang ik hier al woon. Hij komt overal mee weg. Ik voel mij nu echt heel erg gekrenkt, aangezien hij mij dus voor schut mag zetten en zeer respectloos tegen mij mag doen omdat hier geen consequenties op staan. Weet op het moment even niet meer wat ik hier nu mee moet. Ben bang dat als ik hier met mijn partner over ga praten en weer een ruzie komt omdat hij het toch wel opneemt voor zijn zoon, dit gebeurt namelijk altijd. Maar ik vind ook dat ik mij niet zo mag laten behandelen door zijn zoon. Jeugdzorg is al een aantal jaren met zijn kinderen bezig vanwege de gedragsproblemen. Zijn zoon heeft mij in het begin ook seksueel aangerand (jawel je leest het goed, hij probeerde zijn tong in mijn mond te stoppen en heeft tegen mij aangereden als hij op schoot zat). Hier hebben wij al hulp voor gehad van Jeugdzorg. Het lijkt mij allemaal niet gezond hoe het hier gaat maar hou erg veel van mijn partner en wil hem niet kwijt. Help! Wat moet ik nu?

    1. Beste Pascalle, allereerst je partner moet ook gaan inzien dat het zo niet langer vol te houden is en dat hij als vader hulp nodig heeft. Niet alleen zijn zoon heeft hulp nodig, zeker ook vader hoe hij zijn zoon liefdevol kan sturen. Het heeft geen zin te tieren, te schelden of te schreeuwen op zijn zoon, ook niet alles toelaten. Zijn zoon gaat door met dit vervelende gedrag omdat hij ruimte krijgt om hiermee door te gaan. Vader moet dus leren hoe hij dat gedrag kan stoppen. Zoon moet ervaren dat zijn gedrag geen effect meer heeft op wat hij wil bereiken en dat hij moet leren het op een andere manier duidelijk te maken om te krijgen wat hij wil. Dat vergt liefdevol grenzen aangeven. Vader denkt misschien dat hij zijn liefde toont door alles maar goed te vinden maar dat is zeker niet waar. Vertel je partner dat je graag een goede relatie wilt met hem, maar dat jullie samen hulp moeten zoeken bij een opvoedkundig bureau. Zoek eerst uit wat het probleem is van zijn zoon en vertel vader dat hij zijn liefde kan tonen voor zijn zoon als hij leert zijn grenzen aan te geven. Veel sterkte met jullie situatie en hopelijk gaat dit advies jullie helpen! Lieve groet, Marjolein

  16. Hallo,
    ik ben 6 jaar samen waarvan 1 jaar getrouwd. het contact met stiefkinderen (19 en 17)was tot voor kort ok. Ze waren bij ons huwelijk en speelden een grote rol daarin.
    Nu is mijn man ineens verrokken en komt de aap uit de mouw. Zijn kinderen(ik denk zijn zoon)heeft aangegeven hem niet te willen bezoeken als ik er bij ben. Emotionele chantage dus.
    en ik heb het nakijken. Mijn man heeft niemand ooit echt op zn plek gezet. Zichezlef, zijn kinderen, mij en zn ex niet. De ex die na al die jaren nog kwaad spreekt over hem en mij waar haar kinderen bij zijn. Wat kan ik doen? Ik wil dit niet. Groeten,

    1. Beste Tamar, ik kon helaas je bericht niet eerder beantwoorden daar ik met vakantie was. Kinderen hebben het vaak moeilijk in samengestelde gezinnen en vaak wordt er gedaan alsof er niets aan de hand is. Het is veel beter om open en eerlijk naar elkaar te zijn en de kinderen te laten weten dat je begrijpt dat ze het moeilijk hebben met jullie relatie. Je ex hoeft de kinderen niet ‘op hun plaats te zetten’ of te straffen dat ze met die gevoelens zitten. Laat hem zijn kinderen zeggen dat hij hun gevoelens begrijpt en dat zij voor hem altijd belangrijk blijven en jij hun plaats nooit zal/kan verdringen. De kinderen reageren zo uit angst en het is zaak die angst bij hun weg te nemen. Blijf begripvol naar je man en bespreek dit eens met hem. Je ex zit ook met een loyaliteitsconflict want kiezen voor de een of de ander kan eenvoudigweg niet. Dus nogmaals: wees open en eerlijk naar elkaar en wees niet bang jezelf kwetsbaar op te stellen. Veel sterkte met het terugwinnen van je ex! Liefs, Marjolein

  17. Hoe zit het met de gevoelens van een stiefmoeder. Ik heb een relatie van 13 jaar en sinds een jaar zijn de kinderen van mijn partner bij ons komen wonen, 2 tiener die helemaal opnieuw moeten worden opgevoed. Zelf hebben we nog 3 kinderen samen. Ik vind het heel moeilijk en er wordt van mij heel veel verwacht iets wat hun eigen moeder nooit heeft gedaan moet ik maar doen jongen van 14 is moeilijk opvoedbaar poept in zijn broek en de meid is erg manipuleren. Wie kijkt naar mij wie vraagt hoe ik mij voel nee niemand ik moet naar de kinderen kijken. Mijn relatie loopt ten einde Door de vele stress en er wordt mij verteld of je doet je best of je pakt je 3 kids en gaat maar weg en dat na 13 jaar.

  18. Waarom gaat het bij elke site die ik bezoek over de gevoelens van het kind? Is er niets waar ik als stiefvader wat aan heb? Ik ben altijd alleen geweest en woon nu sinds 5 maanden met een vrouw en kind. Ik heb me voordat ik eraan begon ontzettend verkeken op de situatie en kan hem qua gevoel niet accepteren. Is dat omdat ik man ben en zelf nog geen kind heb? Ik wil haar niet kwijt , maar wil ook niet met zijn drieĆ«n leven. En kom niet met ” dat wist je van tevoren” , want met heb dat genoeg gehoord en is een makkelijk antwoord. Het ligt veel dieper en is een gevoel. Net als dat je op de verkeerde persoon verliefd bent en weet dat diegene slecht voor je is en toch verliefd blijft. Een gevoel. Hoop op antwoord.

    1. Beste Patrick, helaas kon ik niet eerder reageren. Ik snap je gevoel over de ingewikkelde situatie. Het is altijd als man erg moeilijk je voor te stellen wat het is een ‘moeder-kind’ relatie. Je hebt geen bloedband met het kind en je zou toch graag een relatie willen opbouwen met de moeder. Er zit niets anders op dan die relatie die het kind heeft met de moeder en vice versa te respecteren, ja zelfs te waarderen, en dat respect ook uit te dragen in je handelen en verbale communicatie. Je kunt niet zeggen “ik wil alleen de helft van die relatie en de rest (het kind) niet”. Je zult dus een keuze moeten maken, het is ‘alles’ of ‘heel niet’. Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe met die keuze! Hartelijke groet, Marjolein

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}

Je ex terugwinnen?

Meld je aan voor onze
gratis videocursus

Liefdesverdriet.nl